Biegnij Warszawo 2012, czyli Pyra w Stolicy(by Makos)

Największa impreza biegowa w Polsce  – taką zapowiedz przeczytałem 2 miesiące temu, nie pozostało mi zatem nic innego jak wziąć w niej udział.  I tak bogatszy o 2 miesiące treningów i kilometry w nogach przystąpiłem do morza czarnych koszul biegnących 10 kilometrowa pętlą ulicami Warszawy.

                W Warszawie aklimatyzowałem się już od piątku, niczym Gringo wśród dzikich plemion, chłonąłem każdą chwilę spędzoną w mieście pełnym niesamowitych ludzi, których zawsze chętnie odwiedzam. Sobota upłynęła na miłych spotkaniach i rozmowach o zbliżającym się biegu. Jeżeli chodzi o aspekt sportowy to w zeszłym tygodniu udało mi się po raz pierwszy złamać 50 minut na 10km stąd chciałem powtórzyć ten wynik na oficjalnych zawodach.

                Poranek przed startem rozpocząłem od porcji american pancakes z syropem klonowym i chociaż doradza się nie eksperymentować z niesprawdzonymi posiłkami przed startem, to tym razem nie musiałem tego żałować. Później zaczęła się wyprawa w kierunku startu.  Nad ranem było dość chłodno , jednak 9 stopni nie powstrzymało mnie przed ubraniem krótkich spodenek, do tego przyduża koszulka startowa i można było ruszyć w drogę. W tym miejscu mała dygresja a propos zestawu startowego, którym jestem trochę zawiedziony, głownie z racji trochę zawyżonej rozmiarówki, prosto z USA. Po tym biegu posłuży mi już niestety jedynie do spania, bądź poczeka na „lepsze” czasy, gdy przytyje z 15 kg. 

O 10 spotkałem się ze znajomymi i szybki krokiem, chwilami truchtem dobiłem po 30 minutach w okolice mety. Im bliżej startu i Agrykoli tym więcej biegaczy, maszerujących i kibiców żegnających swoich bohaterów. Wyglądało to bardzo pozytywnie.  Jako, że poznaniacy muszą trzymać się razem to umówiłem się z Szymonem oraz Zosią z Kobiety Biegają w okolicach startu. 

Tłum napierał i ostatecznie po burzliwych poszukiwaniach udało się odnaleźć i w odległości 7000 ludzi od linii startu oczekiwaliśmy na wsteczne odliczanie. Dostałem naklejkę „ biegnę dla Prawej”, które przykleiliśmy sobie na plecach. Niestety ciągły ruch sprawił, że bardzo szybko cała ulica była usiana nalepkami, które potem przyklejały się do butów. Rzecz nad która bardzo ubolewam to to, że organizatorzy przewidzieli jedynie 2 strefy startowe, jedna dla Vipow, 300 czy 500 osób, oraz druga 11500 pozostałych( jak się później okazało, mogłem być w tej pierwszej, niestety było już po biegu).
Po około 5 minutach od komendy – START – przekroczyliśmy linie startu i rozpoczął się bieg. Pierwsze dwa kilometry były bardzo męczące, nie ze względu na trudny teren czy warunki do biegania, gdyż te były idealne, lecz z powodu tłumu osób do wyprzedzenia. Ciągłe przyspieszenia  i gwałtowne hamowania, przebieganie z lewej na prawą nie ułatwiały złapania dobrego tempa biegu. Mniej więcej kolo 3 km zaczęło robić się luźniej i wtedy rozdzieliliśmy się z Zosia i każde ruszyło we własnym rytmie. Pomiędzy 4 a 5 kilometrze czekała jedyna trudność na trasie – podbieg ulicą Belwederską. Dobre 300 metrów o całkiem solidnym nachyleniu dało we znaki wielu biegaczom.  Chwilę później wodopój, z którego nie skorzystałem, bo było mi szkoda czasu i już półmetek za nami. Od tego miejsca trasa była bardzo przyjemna, cały czas delikatnie z górki, aż do kulminacji i długiego zbiegu ulicą Książęcą. Potem dwa zakręty i już meta 😉 Mimo początkowych trudności udało się poprawić życiówkę podczas oficjalnych zawodów – 49.14.

Sił było jeszcze trochę, więc pozwoliłem sobie ujawnić to co kryje w sobie i na metę wbiegłem w koszulce NR, którą miałem schowana pod oficjalna biegową 😉 Co możecie zobaczyć na filmiku poniżej – w prawym górnym rogu od 11min50s.

Po biegu jeszcze pamiątkowa fotka, wykonana przez fotografa Nike’a, która jak się okazało wylądowała na pierwszej stronie poniedziałkowego wydania gazety METRO w Warszawie 😉  Taki miły akcent na koniec wyprawy do Warszawy. 

Niestety z racji tysięcy osób w okolicach mety wysiadł nadajnik sieci komórkowej i cieżko było się znaleźć na mecie, no ale to już nie wina organizatorów.

Podsumowanie:

Biegnij Warszawo, to na pewno impreza na której warto być i jak tylko będę mógł pojawię się na niej ponownie za rok.

Plusy:
– ilość uczestników

-przyjemna szybka trasa, sprzyjająca rekordom

-ładny medal

-ładna koszulka ( o ile ktoś trafił z rozmiarem)

Minusy:
-słabe oznakowanie w okolicach biegu i na mecie. Jako osoba przyjezdna zgubiłbym się kilka razy gdyby nie pytanie o drogę ( męskie ego ucierpiało) oraz Google maps w komórce.

-strefy na starcie, a raczej ich brak( co jest frustrujące zarówno dla wymijających jak i dla wymijanych)

-detal, szerokość mat, mierzących czas na poszczególnych kilometrach. Były zawsze tak o dobre 2 metry węższe niż szerokość ulicy.

Nie wiem czy to tylko moje wrażenie, ale jak na bieg w ścisłym centrum miasta, to kibiców nie było, aż tak wielu, a szkoda bo pogoda całkiem dopisała, a rzadko kiedy ( a właściwie nigdy) można zobaczyć tylu biegaczy na raz w Polsce. BW oficjalnie jest największą imprezą biegową, bieg w tym roku ukończyło prawie 10 000 biegaczy!

Optymistyczna wiadomość na koniec – podczas powrotu do domu, jeszcze w stroju biegowym usłyszałem od pana który mnie mijał soczyste – „debile”. Cóż, bywa i tak 😉

Za rok liczę na podobną zabawę, jeszcze więcej kibiców i tym razem nie popełnię błędu przy wyborze rozmiaru koszulki 😉 

Ps. To moja pierwsze relacja, więc proszę o wyrozumiałość 😉
Niedlugo swoimi wrażeniami z Biegu podzieli się Szymon, a także Marcin, który biegł w niedziele 10 km w Rakoniewicach i zrobił tam świetny czas 😉