I Cracovia Półmaraton Królewski

Myśl o „godzinie zero” wywołała zastrzyk adrenaliny.

To nie będzie mój pierwszy start w zorganizowanym biegu, to nie będzie mój pierwszy przebiegnęty dystans półmaratonu…ale będzie to wyjątkowe doświadczenie pod kilkoma względami, z istnienia których w tamtej chwili, idąc w niewyraźnym i wilgotnym powietrzu – nie zdawałam sobie sprawy.

Spotkaliśmy się w Non Iron niewielkim klimatycznym pubie, zlokalizowanym niemal przy Rynku, który – dzięki swojej Właścicielce – stał się na ten dzień „szatnią” grupy Pozytywnie Zakręconych Fanatyków Biegania, czyli krakowskiego oddziału Night Runners.

Herbata – jeszcze w wersji oficjalnej z sokiem, napoje dodające energii, banany, żurawina i czekolada, pospieszna  zmiana stroju na biegowy, kolejka do toalety, gęstniejący wewnątrz lokalu tłumek Osób w Charakterystycznych Koszuklach
i wspólne fotosesje: tradycyjnie już, jak przed kazdym startem, przed każdym z dwóch cotygodniowych spotkań. 

Street Fota : To my 😉

I również – jak przed każdym wspólnym biegiem – rozgrzewka.

Justyna i tym razem zrobiła to bardzo profesjonalnie: tak, że część niestowarzyszonych w NR biegaczy potraktowała ją jak dedykowaną właśnie dla nich;) Z wysokości marmurowej ławki, w miejscu, gdzie zwykle parkują w Rynku dorożki – Trenerka Trzcionka wydając donośnym głosem polecenia, poprawiła znacznie krążenie
w zamarzających dłoniach i stopach.

Sam moment startu faktycznie dla każdego z nas był czymś innym: debiutem, sprawdzeniem formy, rozrywką, aktywnym spędzeniem czasu z przyjaciółmi. Dla wszystkich – walką z samym sobą, z własnymi słabościami, autorywalizacją
z poprzednim wynikiem. W każdej głowie inne myśli, inne uczucia, ale w sumie podobne, krążące wokół mety, i jasno określone pragnienie: ukończyć bieg.

Start to euforia, uwolnienie endorfin

… koncentracja …

…  potem przychodzi kalkulacja, obliczanie sił, wsłuchiwanie się we własny oddech,
a jeszcze później, gdy nogi już niosą same – coraz bardziej zaczyna liczyć się psychika, która – szczególnie u początkujących biegaczy – może wygrać z ciałem. Wtedy tak bardzo ważni na trasie stają się ci, który potrafią ponownie zagotować krew w żyłach, zmotywować i pomóc wygrać 😉

Podczas Pierwszego Krakowskiego Półmaratonu Królewskiego – spontanicznie Pacemakerem został

Dawid:

Na metę dotarliśmy wszyscy, dzieląc się sukcesami swoimi i przyjaciół, z podziwem, zaskoczeniem gratulując sobie nawzajem. Owinięci w złote pelerynki zapomnieliśmy
o temapraturze, mgle, smogu, o bólu mięsni (ten przypomniał o sobie troche później…),
o wypoconych litrach wody i izotoniku, o tym, że nie pamietamy sporego wycinka trasy.

Zby na mecie:

… a tu Justyna:

Wtedy własnie przyszła refleksja, dlaczego właściwie chciałam wystartować. Dla wyniku – tak, dla udowodnienia sobie, że potrafię pobiec lepiej niż dotychczasowa  „życiówka”  – też, dla zobaczenia swojego nazwiska na liście – owszem…

Tym razem wystartowałam dla bycia RAZEM, dla tej radości skumulowanej gdzieś
w okolicy mostka, która powoduje przyspieszenie na ostatnich kilometrach i ściska gardło wzruszeniem, dla uścisków od Tych, którzy byli na mecie wcześniej, dla Tych, na których czekaliśmy w zatłoczonym hallu budynku stadionu, pośród porozrzucanych plecaków i zdejmowanych ubrań… Później – kolejka po posiłek i herbatę, wspólne pół godziny przy stole, medale na szyjach i duuużo, dużo zdjęć… I powrót na Stare Miasto, do Non Iron, gdzie udany dzień zakończył się nie mniej udanym wieczorem: długimi rozmowami przy grzanym wninie z pomarańczami, z atmosferą, jaka może powstać
w tym jednym szczególnym przypadku: między sportowcami, którzy na co dzień są inżynierami, lekarzami, nauczycielami, architektami czy studentami.

Bycie sportowcem to stan umysłu i sposób na życie.