archive2014

Już po raz piąty mamy zapraszamy Was do wspólnych przygotowań do poznańskich imprez biegowych. Tym razem nasz trener - Paweł Grzonka - ułożył 15 tygodniowy plan, który zakończymy startem w ósmej edycji poznańskiej połówki.Wzorem ubiegłych lat zachęcamy Was do uczestnictwa we wspólnych treningach, w poniedziałki na Cytadeli oraz w czwartki...

Rywalizacja Night Runners w 2014 roku zmierza ku końcowi. I to wielkimi susami! W niedzielę odbył się Półmaraton Świętych Mikołajów w Toruniu - ostatni bieg masowy w naszej zabawie. Do końca miesiąca możecie poprawiać swoje czasy w obu biegach cyklicznych, a jak się okaże, właśnie one mogą zadecydować o końcowej...

Zgodnie z obietnicą, dzisiaj przedstawiamy aktualną sytuację w Rywalizacji Night Runners w sezonie 2014. Jak za chwilę się przekonacie, nic nie jest jeszcze pewne i na dobrą sprawę, szczególnie wśród pań, wszystko się może zdarzyć.Tym razem aktualizacja obejmuje Półmaraton w Kościanie oraz korespondencyjną rywalizację podczas Święta Niepodległości (biegi w Warszawie...

Rywalizacja powraca. Po przebojach informatycznych nadrabiamy zaległości i spieszymy z podsumowaniem kolejnych biegów, które w międzyczasie się odbyły. Dzisiaj podsumowanie dwóch (a właściwie 3, ale o tym za chwilkę) imprez, a jutro kolejnych dwóch (a właściwie 3, ale to również się wyjaśni :)).5 października, po raz pierwszy w ciągu trwania...

Obserwuję co dzieję przez ostatnie dni w środowisku biegowym i powiem Wam, że nie pamiętam, kiedy wszyscy mówili tak głośno i wyraźnie jednym głosem. Oczywiście sytuacja ta nie dziwi mnie wcale, jeśli poddać ją bliższej analizie. O ile debatujemy, czasem kłócimy się o sprawy mniej lub bardziej błahe, to w...

Drodzy Biegacze,Wczoraj z szybkością błyskawicy obiegła  nas informacja o planach PZLA dotyczących standardów organizacji imprez biegowych. Podczas konferencji Polskiego Stowarzyszenia Biegów  w Zielonej Górze został zaprezentowany zarys projektu "Klub Biegacza PZLA", którego celem jest...no właśnie to wczoraj wszyscy próbowaliśmy ustalić bazując na informacjach, które do nas docierały. Większość z nas...

Przed chwilą dowiedziałem się o projekcie PZLA, który został zaprezentowany na Konferencji Polskiego Stowarzyszenia Biegów w Zielonej Górze i przyznam, że pierwsze co zrobiłem to zerknąłem w kalendarz czy może PZLA z opóźnieniem obchodzi Prima Aprilis, bo taką wiadomość można rozpatrywać tylko w formie humoru, i to czarnego.Wyobraźcie sobie sytuację...

Niedzielny poranek, tłoczno w tramwaju jadącym do centrum. Rzut oka w bok i uśmiech nieznajomego, błysk w oku, które prowadzi mój wzrok w kierunku białego worka, takiego samego jak mój. Odpowiedziałam uśmiechem: porozumienie bez słów. Wysiądziemy na tym samym przystanku, pójdziemy w tym samym kierunku, ale pewnie się nie spotkamy w...

Rodzaj uzależnienia?            Start w tym ultramaratonie nie był planowany wcześniej. Moim celem w kończącym się właśnie sezonie biegowym był udział w trzyetapowym biegu na 110 km Dynafit Run Adventure, który odbył się w dniach 18-20 lipca w Beskidzie Śląskim. I do tego startu przygotowywałam się, pokonując dziesiątki kilometrów, ćwicząc intensywnie...

Po sukcesie, jakim był dla mnie start na dystansie 1/2 IRONMANa, przyszedł czas odpocząć od reżimu treningowego, który sobie przez kilka wcześniejszych miesięcy narzucałem. Wreszcie można było uprawiać sport dla czystej przyjemności, a nie realizować ściśle zaplanowane zadania. Korzystając z końca wakacji kilka dni spędziłem pływając na wakeboardzie, było trochę gry w tenisa, luźnych bieg-ów czy jazd na rowerze, wreszcie bez wyrzutów sumienia mogłem pobawić się na imprezie w gronieznajomych. Z drugiej jednak strony, euforia po ukończeniu bardzo ważnych dla nas zawodów sprzyjaplanowaniu celów na przyszłość. I tak, tydzień po starcie, wciąż odczuwając ogromne zmęczenie za-pisałem się na Poznań Maraton, do którego pozostały ledwie dwa miesiące… Mało tego, wtedy wła-śnie pomyślałem, że skoro osiem miesięcy przygotowań wystarczyło by pokonać „połówkę” z bardzodobrym wynikiem, to chyba najwyższy czas pójść o krok dalej i zapisać się na całego IRONMANa…Decyzję tym razem podjąłem samodzielnie i dokładnie 20 dni po starcie w poznańskim triathlonie zapisałem się na zawody IRONMAN SWEDEN 2014 w miejscowości Kalmar odbywające się w sierpniu2014. Dystans? 3,8 km pływania, 180 km jazdy na rowerze i do przebiegnięcia maraton (42,2 km)…JESIEŃ 2013Od czasu startu w triathlonie wciąż odzywało się pasmo biodrowo-piszczelowe. Z problemem borykałem się już dobrych kilka tygodni. Wizyta i wykonane przez fizjo-loga-osteopatę badania poskutkowały zupełną modyfikacją założeń treningowych. Od tej pory moje przygotowania nie obejmowały biegania w tradycyjnej formie. Znalazły się za to w nich: pływanie (ok. 3 razy w tygodniu), treningi siłowe, cross fit, spinning, ćwiczenia propriorecepcji (na piłkach lub taśmach TRX), pełne sesje rozciągania i joga. Bieganie ograniczyłem do minimum, a odbywało się ono w butach minimalistycznych wymuszających lądowanie na palcach i wzmożoną pracę mięśni nóg. Aby zupełnie nie zapomnieć „jak się biega” i uwierzyć, że pokonanie królewskiego dystansu jestw moim zasięgu zrobiłem jedno długie wybieganie (31 km) z narastającym tempem.Tydzień przed maratonem kontrolnie wystartowałem w biegu na 10 km (III Dycha Drzymały). Ku mojemu zdziwieniu osiągnąłem na tym dystansie życiówkę, bijąc poprzedni rekord o ponad minutę! Duże zaskoczenie! Jednak zupełna zmiana treningów opłaciła się –forma wzrosła i jednocześnie udało się wyeliminować ból. Na ostatni tydzień pozostało już tylko bezpośrednie przygotowanie przedstartowe, czyli sprawdzony zestaw:3-dniowa dieta białkowa,następnie3-dniowe ładowanie węglowodanami,sauna, masaż i lekkie treningi: rozpływanie, trucht i rozciąganie. Start w maratonie okazał się dlamnie także wielkim zaskoczeniem. Od początku czułem dużą moc, jednak starałem się utrzymywać zaplanowane wcześniej tętno na poziomie 83-84% tętna maksymalnego. Bardzo motywowało mnie wyprzedzanie kolejnych osób,ani na chwilę niepoczułem, że mógłbym zrezygnować lub zwolnić. Nie bez wpływu jest tutaj po raz kolejny dopingbliskich osób. Mam wrażenie, że ekipa Night Runners osiągnęła w tej kwestii mistrzostwo i pojawiali się na trasie niemal wszędzie, krzycząc, biegnąc razem ze mną i wspierając chociażby dodatkowymi napojami. Biegło się naprawdę świetnie. Stopniowo, zgodnie z założeniem zwiększałem intensywność, aby po 30. kilometrze biec już na 86-87% tętna. Wydolnościowo byłem, jak się okazało doskonale przygotowany, niestety jednakobciążenie okazało się zbyt wielkie dla pasma biodrowo-piszczelowego, o którym w ostatnich tygodniach udało mi się już zapomnieć.Na długim podbiegu pod koniec maratonu (ul. Serbska) ból był tak silny, że biegłem już ze łzami woczach, karkołomnie próbując rozmasować w biegu mięsień uda.Nie wiem jakim cudem, ale udało mi się nie zwolnić nawet na chwilę, być może po prostu mójorganizm odłączył „bezpiecznik” odpowiedzialny za ból. Ostatnie dwa kilometry to znów potężnadawka dopingu ze strony drużyny Night Runners, między innymi w postaci nieocenionego,wspólnego biegu. Coś jest w mojej głowie powodującego, że niezależnie od rangi czy długości rywalizacji ostatniemetry pokonuję niemal sprintem. I tym razem, pomimo przeogromnego zmęczenia z impetemwbiegłem na metę.W tym dniu i na tym dystansie dałem z siebie absolutnie wszystko. Pewnie dlatego po kilku sekundach uklęknąłem nie mogąc ustać już na nogach…Chwilę zajęło, zanim dotarło do mnie co właśnie zrobiłem nieco ponad 3 godziny w maratonie!!!I to zaledwie po 10 miesiącach odkąd zacząłem biegać! Mój organizm chyba nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Jak się później okaże, niespodzianki bywają nie tylko pozytywne…Po debiucie maratońskim przebiegniętym na maksimum swoich możliwości dojście do siebiewymaga czasu. Pierwsze dni, zwłaszcza chodzenie po schodach to istna katorga.Przerwa w treningach trwała jednak tylko niecałe 2 tygodnie –wiedząc, że jestem w dobrej formie i znów w euforii po sukcesie postanowiłem sprawdzić swojemożliwości w półmaratonie. Padło na Kościan. Szybko ułożyłem dwutygodniowy plan treningowy,żeby powalczyć o dobry czas. Plan minimum – „złamanie” 1:30:00 – udało wykonać się z3-minutową nawiązką. Ku mojemu zdziwieniu na drugi dzień nie czułem już tradycyjnego po ciężkimbiegu zmęczenia nógmyślę, że start w maratonie miesiąc wcześniej przesunął próg bólu na tyle dale-ko, że dystans półmaratonu nie stanowił już takiego wyzwania… Niemniej jednak odpoczynek jestważny, tak więc po ostatnim w roku 2014 starcie w zawodach należał się tydzień wolnego.No a dalej…PLAN NA ROK 2014Taka już moja natura, że uwielbiam planować, a następnie te plany realizować. Miałem już pewne doświadczenia z treningami, znałem swoje mocne i słabe strony mogłem na spokojnie pomyśleć o dokładnym harmonogramie cykli treningowych i startach w zawodach, które przybliżą mnie do ukończenia koronnego w świecie triathlonu dystansu. Jako, że w międzyczasie poznałem bardzo ważną osobę, która wspiera mnie we wszystkich działaniach i z którą chciałbym na najważniejsze w swoim życiu zawody pojechać skorygowałem nieco plany –pierwsze moje zawody IRONMAN miały teraz odbyć się w Nicei (Francja) na koniec czerwca 2014. Zostało więc 7 miesięcy na przygotowania, a plan był następujący:· druga połowa listopada, grudzień, styczeń – poprawa siły, wytrzymałość siłowa· 22 luty – zawody zBiegiemNatury na 5 km· 15 marca – Maniacka 10.· 6 kwietnia – Poznań Półmaraton· koniec kwietnia – tygodniowy wyjazd treningowy w góry· 11 maja – Maraton w Pradze· 1 czerwca – Triathlon Sieraków 1/4 IM· 29 czerwca – IRONMAN FRANCE· 27 lipca – Poznań Triathlon 1/2 IMChcąc uniknąć presji otoczenia, o planach zmierzenia z IRONMANem wiedziało tylko kilka bliskichosób obciążenie, które mnie czekało, zarówno to fizyczne jak i psychiczne, samo w sobie było wy-starczająco duże. Ponadto, poza maratonem w Pradze na każdym dystansie planowałem uzyskać ży-ciówkę. Zachowując jednak zdrowy rozsądek i chcąc uniknąć przykrych niespodzianek ze strony mo-jego serca przebadałem się pod kątem przeciwwskazań do uprawiania sportów wytrzymałościowychWyniki badań wyszły idealne – serce jest zdrowe, silne i wydajne.Zaczęło się naprawdę obiecująco.Dwa 4-tygodniowe cykle ukierunkowane na treningi siłowe, między którymi wypadał wyjazd na nar-ty, Święta oraz Sylwester. Treningi miały na celu odrobienie w pierwszej kolejności siły (i przy okazji masy mięśniowej, gdyż w czasie całego sezonu straciłem około 5 kg), a następnie wytrzymałościsiłowej. Priorytetem była siłownia (średnio 5-6 w tygodniu), do tego basen, spinning i joga. Łączniewykonywałem 9-10 jednostek tygodniowo i cel udało się osiągnąć. Pomimo większej masy ciała, nakoniec stycznia w trakcie biegów czułem naprawdę ogromny zapas mocy, która miała przydać się w trakcie rozpoczynającego się powoli sezonu. Poza tym siła mięśni stanowi też naturalną ochronęprzed kontuzjami. Tak przynajmniej czytałem…02.02.2014Podobnie jak kilka innych dat w moim życiu tę zapamiętam na długo. W tym dniu planowaliśmysporą grupą pograć w squasha. Dwa dni wcześniej, po zakończeniu poprzedniego cyklu siłowegopostanowiłem zrobić krótką przerwę od treningu, w końcu odpoczynek dla organizmu też jest istotny. W squasha grałem więc „na świeżo” i w zasadzie bez chwili przerwy, mecz za meczem na pełnych obrotach, dobiegając niemal do wszystkich piłek. W tym dniu miałem niesamowitą energię, ktoś nawet zapytał czy nie chcę odpocząć, jednak ja w tym dniu zmęczenia nie czułem. I tak po ok. 90 minutach ciągłej gry ruszam do piłki i TRZASK. Strzał taki, jakby uderzyć z całej siły skórzanym paskiem wstół. Bezwładnie w zasadzie upadłem na ziemię. Wiedziałem, że coś pękło, jednak szok i adrenalinaspowodowały, że żadnego bólu nie czułem. Dotknąłem obu kostek tuż nad piętą. Oczywistą diagnozę mogłem postawić sobie sam – zerwałem ścięgno Achillesa. Po chwili wokół było już kilkanaście osób wspierających mnie w tejfatalnej chwili. Jako, że w squasha graliśmy przy ul. Strzeszyńskiej do najbliższego szpitala przyul. Lutyckiej nie było daleko. Pewnie ok. 30 minut później lekarz potwierdził moje przypuszczenia – całkowite zerwanie ścięgna Achillesa w prawej nodze. Dla osoby kochającej sport prognoza conajmniej 6 miesięcy przerwy nie brzmi zachęcająco…Wszystkie plany, których realizowanie dawało tyle radości zweryfikowało samo życie. Teraz niebędzie treningów i startów, tylko ból, operacja i żmudna, wielomiesięczna rehabilitacja…„PRZYJACIÓŁ POZNAJE SIĘ W BIEDZIE”Takie banalne powiedzenie. Ale jakże prawdziwe. Mnóstwo osób dzwoniło, pisało, odwiedzało mnie w trakcie pobytu w szpitalu. No i jak zawsze niezawodna ekipa Night Runners przygotowała cośspecjalnego:Naprawdę wiele to daje. Być może dzięki wsparciu bliskich osób i przyjaciół ani na chwilę niezałamałem czy poddałem się.DLACZEGO?Wciąż jednak zastanawiało mnie jak to możliwe, że bez żadnych wcześniejszych symptomów, uzdrowej osoby może przerwać się najsilniejsze w organizmie człowieka ścięgno!!! Co było nie tak, co zaniedbałem? Przecież byłem dobrze rozgrzany, zawsze się rozciągam przed i po ćwiczeniach, dbam o dietę i nawodnienie! Zbierając w całość informację zaciągnięte od lekarzy i własne przemyśleniapowodów może być kilka, być może u mnie przyczyniły się wszystkie na raz:· Bieganie długodystansowe i w ogólności sport uprawiany „od zawsze” powoduje powstaniemikrourazów w strukturach naszego ciała. Uszkodzenia nie powodują bólu ani stanu zapalnego, więc są dla nas niezauważalne. Nawarstwianie tego typu urazów powoduje stopniowe osłabianie mięśni, ścięgien czy więzadeł. Jeśli tak było w moim przypadku zerwanie mogło nastąpić w innychokolicznościach, np. podczas samotnego treningu w lesie, z dala od jakiejkolwiek pomocy… Byćmoże więc lepiej, że stało się to w miejscu, gdzie mogłem otrzymać natychmiastowe wsparcie.· W ostatnim czasie treningi skupione były na zbudowaniu siły mięśniowej i wytrzymałości siłowej. W ciągu 2,5 miesiąca uzyskałem przyrost siły (a w zasadzie wzrost treningowych obciążeń na siłowni)mięśni dwugłowych uda o ok. 30%, łydek o ok. 40%, a mięśni czworogłowych uda aż o 60%, przyjednoczesnym 25-30% wzroście wytrzymałości siłowej. O ile mięśnie bardzo szybko adoptują się"do warunków treningowych o tyle ścięgna potrzebują kilkakrotnie więcej czasu na przebudowanie i wzmocnienie swojej struktury. Jako że byłem bardzo dobrze przygotowany fizycznie i wydolnościowo, 90 minut ciągłej gry na pełnych obrotach nie sprawiało problemu zarównomoim nogom jaki kondycji. Najsłabszym ogniwem okazało się ścięgno, które musiało znosić dużo większe obciążenia, niż jeszcze kilka miesięcy wcześniej.· Buty do squasha i nawierzchnia powodują, że gracz ma 100% przyczepność. W przypadkugwałtownych zrywów, których jest w trakcie tylko jednego meczu kilkadziesiąt, cały mechanizm ruchu jest niezwykle mocno obciążony. Nie twierdzę, że squash to zły sport, bo uwielbiam w niego grać, ale na pewno zdecydowanie zdrowszy będzie tenis na ceglanej nawierzchni.·Cholesterol– dziwne, jednak okazuje się, że problem nie dotyczy tylko otyłych osób. Będąc zdrową,wysportowaną i dobrze odżywiającą się osobą też można mieć poziom cholesterolu we krwi nagranicy dopuszczalnej normy  tak jest w moim przypadku. Niestety, zbyt wysoki poziom wpływanegatywnie na wytrzymałość takich struktur jak ścięgna.· Uwielbiam rywalizację. Także grając w squasha daję z siebie wszystko, starając się za wszelką cenę dobiec i wygrać każdą piłkę. „Normalny” organizm już dawno się buntuje, jednak głowa sportowcanieco odbiega od normy –jest zdolna zmusić ciało do ponadnaturalnego wysiłku. Z jednej strony to dobrze, bo to właśniegłównie głową pokonujemy maratony, biegi górskie czy triathlony. Niestety jednak, niesłuchaniesygnałów organizmu prowadzi często do przeciążeń czy kontuzji.Kontuzje uczą pokory. Kiedy człowiek bierze od życia garściami, zbyt łapczywie, może się tymwszystkim zachłysnąć. Szykowałem się do bardzo ważnych dla mnie zawodów, a jednocześnie przez nieodpartą chęć rywalizacji miałem walczyć o czasy na różnych dystansach zawodów biegowych,pokonując tym samym kolejne bariery mojego organizmu. Narty i squash – wiem, że to bardzo urazowe sporty, jednak mimo to daje z siebie wszystko zarówno na stoku jak ina korcie… Być może wystarczyłoby traktować grę rekreacyjnie, a nie maksymalnie się poświęcać?Tego nie wiem i wiedzieć nie będę. Trzy tygodnie po kontuzji odbywała się sztafeta Night Runners.Pierwotny cel sportowy na nadchodzący rok miał brzmieć: „UKOŃCZYĆ IRONMAN FRANCE 2014”,jednak w ułamku sekundy zmienił się on na skromne…„MÓC POBIEC…”LECZENIEZ medycznego punktu widzenia Achilles zerwany był „idealnie” w jednym miejscu, bez żadnychpostrzępień, a operację udało się przeprowadzić mniej inwazyjną metodą – przezskórnie. Rokowania były więc dobre. Dalej już przyszła kolej na sprawdzian mojej wytrwałości i systematyczności. Aby odzyskać pełną sprawność konieczna jest rehabilitacja po kilka godzin dziennie. Starałem się wykorzystać każdemożliwe ćwiczenie, na które zezwolił lekarz i rehabilitant, a gdy miałem do wyboru „więcej” lub „mniej” zawsze wybierałem „więcej” – więcej ćwiczeń, więcej powtórzeń, więcej razy w ciągu dnia, większe obciążenia, szybsze wyciąganie kolejnych wkładek spod pięty, większy zakres ruchów stopą… Mój kalendarz treningowy, który odzawsze prowadziłem zmienił się w plan rehabilitacji, w którym zaznaczałem wykonywane ćwiczenia, czas ich trwania i postępy. Najbardziej istotne momenty leczenia:· 04.02 – operacja szycia ścięgna, założenie łuski gipsowej· 16.02 – zapisanie się na IM Mallorca 2014 – ten fakt wciąż jest dla mnie zaskakujący… :)· 21.02 – ściągnięcie szwów, zmiana łuski gipsowej na zdejmowalną ortezę pneumatyczną · 02.03 – pierwsze próby pedałowania na rowerze stacjonarnym w ortezie· 09.03 – rehabilitacja na basenie – ruch nogą bez ortezy pod wodą · 21.03 – zdjęcie ortezy i odłożenie kul, pierwsze próby chodzenia (z wkładkami pod piętą)· 05.04 – jazda na rowerze bez buta rehabilitacyjnego· 14.04 – próba truchtu, pierwszy przebyty kilometr· 04.05 – 100 km przejechane ciągiem na szosówce· 11.05 – udział w Volkswagen Prague Marathon, przebycie marszobiegiem 13,5 km· 21.05 – pierwszy bieg interwałowy·08.06 – próba biegu 200 metrów na palcach – jedna z trudniejszych czynności. Jeśli człowiek wyobrazi sobie, że jeszcze kilka tygodni wcześniejścięgno było zerwane, praktycznie  niemożliwe jest przeniesienie całego ciężaru ciała na palce ibiegnięcie w ten sposób… Głowa potrafi wiele, ale tutaj zdecydowanie nie pozwalała ćwiczeniawykonać…· 14.06 – start w krótkim triathlonie w Lusowie (600 m / 15 km / 3 km)· 29.06 – start w krótkim triathlonie w Pniewach (750 m / 20 km / 5 km)To dla mnie najbardziej przełomowe momenty, w międzyczasie rzecz jasna niezliczone godzinyspędziłem na rehabilitacji, wizytach u fizjoterapeuty, siłowni, basenie, rowerze, itd… W lipcu zaczęły się już naprawdę ciężkie treningi. Oczywistym było, iż z większości startów muszę zrezygnować,jednak wciąż nie sprzedałem pakietu na Poznań Triathlon (1/2 IM). Start w „połówce” niecałe 6miesięcy po kontuzji z początku wydawał się abstrakcyjny, jednak z biegiem czasu, obserwującpostępy leczenia, wraz z rehabilitantem uwierzyliśmy, że to jest możliwe. W ostateczności, poszybkim przepłynięciu i przejechaniu etapu rowerowego wystarczyłoby czasu, żeby trasę biegowąprzejść. Udało się jednak półmaraton w całości przebiec, co było dla mnie niesamowitym sukcesemi wzasadzie furtką otwierającą drogę  do startu w pełnym IM na Majorce, który odbywał się pokolejnych 2 miesiącach…  O przygotowaniach, treningach, diecie, odżywkach itp można by napisać osobną książkę, dlategoskoncentruję się bezpośrednio na zawodach.IRONMAN MALLORCA 2014Wstawienie roweru i przygotowanie sprzętu w strefie zmian odbywa się tradycyjnie dzień przedzawodami.27 września 2014, pobudka około 5:30… Ostatnie szybkie i lekkie śniadanie, , jednak nerwyniesamowite już z samego rana – przecież to dziś jest ten wielki dzień na który czekałem tyle miesięcy. Po niecałych dwóch latachodkąd zacząłem trenować mam stanąć na starcie i przepłynąć 3,8 km, 180 km przejechać rowerem i przebiec maraton. Jak zachowa się organizm? Czy noga po kontuzji nie zmusi mnie do rezygnacji? Mnóstwo pytań kłębiło się w głowie.PŁYWANIENa starcie emocje były ekstremalnie duże, stałem na plaży wśród 2600 osób, a którymi będę mijałsię na trasach przez najbliższe kilkanaście godzin… Po strzale startera wszyscy ruszyli w kierunku wody. Znajdowałem się mniej więcej pośrodkupędzącego „tłumu”, kilka minut później zdałem sobie sprawę, że to był ogromny błąd… Chwilę postarcie ścisk był na tyle duży, że nie dało się kompletnie płynąć, a napierające z tyłu osobypowodowały, że początek etapu pływackiego zamienił się praktycznie w walkę o przetrwanie. Włożenie ręki do wody, nie wspominając o normalnym płynięciu graniczyło z cudem. Stopniowo jednakścisk był coraz mniejszy i mniej więcej po kilometrze można było w miarę swobodnie płynąć.Po ok. 2,5 km trzeba było wyjść z wody i przejść przez matę chipową, by następnie się znów wrócić do morza i przepłynąć pozostały dystans.  Ostatecznie udało się pokonać ten etap w 1:09:45, więc lepiej niż zakładałem. Dalej było przebiegnięcie kilkuset metrowej strefy zmian, zmiana „ekwipunku” i rozpoczęcie części rowerowej. Jako żepływanie odbywało się bez pianek, a słońce jeszcze nie wzeszło, temperatura wody (25°C)spowodowała że większość zawodników w wodzie wymarzła. Tak było też ze mną, do „normalnej”temperatury udało się doprowadzić organizm dopiero po godzinie pedałowania. ROWERKilometry mijały szybko, sceneria Majorki i rywalizacja powodują, że pierwsze 80 km przemknęłobłyskawicznie, a zakładaną prędkość ok. 30 km/h udało się utrzymywać. Problemy zaczęły się poprzejechaniu 100 km. Narastający ból karku, pleców, pośladków, mięśni nóg, pierwsze sygnałyorganizmu że już czas odpocząć itd… Jednak kolejne porcje węglowodanów i napojów wciążhamowały oznaki zmęczenia. Wiedziałem, że po przejechaniu 120 km wjeżdżamy w góry. Należydodać, że trasa w całości jest mocno pofałdowana, jednak wjazd w góry to prawdziwe wyzwanie.Podjazd liczący prawie 15 km o dużym nachyleniu nie brzmi zachęcająco, zwłaszcza po ponad 5godzinach wysiłku. Zupełna zmiana scenerii i absolutnie niesamowita cisza, przełamywana tylkozgrzytami zębatek pedałujących zawodników. Każdy marzył żeby znaleźć się już na szczycie iodetchnąć. Sporo osób zatrzymywało się, można było zobaczyć pierwsze oznaki „buntu” żołądka uniektórych zawodników… I wreszcie jest, po 140 kilometrach koniec podjazdów i ZJAZD! Niestetyna zjeździe wiele nie udało się odrobić, bo w uwagi na górskie „serpentyny” wciąż konieczne byłohamowanie. Jednak mimo to przerwa w pedałowaniu to duża ulga. Od 160. km zmęczenie było jużogromne. Bolało niemal wszystko, pozycja była ekstremalnie niewygodna i marzyłem tylko o zejściu z roweru. Dodatkowo, przez ostatnie 15 km pokonywać trzeba było niesamowity wiatr wiejącyprosto w twarz. Jednak udało się, po 6:38:08 jazdy rowerem etap kolarski za mną, teraz pora na…MARATON.BIEGZaczęło się dosyć obiecująco. W miarę szybkie tempo miało pozwolić na przebiegnięcie maratonuponiżej 4 godzin. Jednak wraz z upływającymi kilometrami było coraz ciężej. Sprawy nie ułatwiały świecące słońce i upał, czyli Majorka w pełnym wydaniu. W okolicy 15. km zmęczenie osiągnęłoapogeum, miałem absolutnie dość biegu, dość zawodów, dość triathlonu, moje ciało mówiło:ZATRZYMAJ SIĘ. To w takich momentach kryzysu najważniejsze są bliskie osoby czy też kibice. Pierwszy raz w mojej „karierze” musiałem zwolnić choć na chwilę do chodu, by po chwili zmusić się do ponownego truchtu. Kilometry nie chciały mijać, każdy jeden dłużył się niesamowicie.Biegłem dzieląc myślowo dystans na małe odcinki: „do kibiców”, „do punktu żywieniowego”, „do nawrotki” itp… Bolało wszystko, niemoc była ogromna, osiągnąłem w zasadzie kreswytrzymałości. Jednak wraz z upływającym czasem gdzieś w głowie zaczęła świtać iskierka, że metajest już niedaleko. Kilkukilometrowy bieg przeplatany przerwami na złapanie tchu i strefyżywieniowe zaprowadził mnie w okolice 35. kilometra.  Od tego momentu udało mi się biec już do samego końca… Odliczałem chwile kiedy dotrę do mety, ostatni kilometr, 500 metrów, 200 metrów…widać już metę i wreszcie jest upragniona chwila… Czas pokazywał 12:26:33… Usłyszałem tylko: „MACIEJ, YOU ARE THE IRONMAN”Na tę chwilę czekałem, te słowa przez całe zawody miałem w głowie, to właśnie dlatego trenowałemciężko przez wiele miesięcy, udało mi się pokonać kontuzję i spełnić swoje marzenie –ukończyć zawody IRONMAN! Euforia, ulga, radość, spełnienie, satysfakcja…Długo można by wymieniać, uczucie nie do opisania…ŻYWIENIEDużo osób mnie pytało jak wygląda odżywanie na takich długich zawodach, u mnie przebiegałonastępująco:· początek restrykcji żywieniowych już 6 dni przed zawodami: 3 dni diety białkowej, następnie 3 dni ładowania węglowodanami· w dniu zawodów od rana jasna bułka i 2 banany, 10 g BCAA (aminokwasy rozgałęzione – redukują uczucie zmęczenia, pomagają chronić mięśnie i „przełączyć” organizm na spalanie tłuszczu, wspomagają regenerację)· po etapie pływackim w strefie zmian klika łyków wody· na rowerze baton energetyczny, 4 żele energetyczne z BCAA, 1 żel energetyczny z guaraną,2 banany, kilka bidonów napojów izotonicznych i wody, bidon z elektrolitami (magnez, sód i potas)· po rowerze w strefie zmian 5g BCAA· na początku biegu butelka z elektrolitami (magnez, sód i potas), dalej jabłka, banany, żel z guaraną, cola, napoje izotoniczne i dużo wody· po zawodach ABSOLUTNIE WSZYSTKO – na IRONMANie organizm spala 10 000-12 000 kcal, więc ja chodziłem głodny i wciąż jadłem przez około 3 dni… :)„ANYTHING IS POSSIBLE”Zawody z serii IRONMAN opatrzone są mantrą: „Anything is possible” –święta prawda, nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli są chęci i determinacja osiągnąć można naprawdę bardzo wiele. IRONMAN to koronny dystans w świecie triathlonu. Przygotowania do zawodów wymagają ogromnego poświęcenia i wyrzeczeń, a codzienne, często wielogodzinne treningi stawiają człowieka bardzo blisko granicy, po przekroczeniu której trening i uprawianie sportu przestajebyć przyjemnością. Bardzo istotne w takich momentach jest wsparcie i zrozumienie najbliższychosób, które w moim sukcesie mają również swój spory udział… Czy powtórzę jeszcze start w pełnym IRONMANie w przyszłości? Nie mówię nie… :)...